Bierność zawodowa niepełnosprawnych – kluczowy problem społeczny
Jednym z ważniejszych tematów zeszłorocznej debaty publicznej dotyczącej osób niepełnosprawnych była z pewnością walka z biernością zawodową tej grupy społecznej. Osią tej debaty był problem zbyt dużej liczby osób z niepełnosprawnością które różnych przyczyn pozostają poza rynkiem pracy. W kontekście aktualnej sytuacji gospodarczej (potrzeb rynku pracy) i demograficznej, ich aktywizacja staje się nakazem chwili. Jest rzeczą zrozumiałą, że duża część tych osób nie jest w stanie podjąć pracy.
Ta grupa potrzebuje innego rodzaju wsparcia niż aktywizacja zawodowa i podnoszenie zdolności do pracy. Ale cała ogromna grupa obecnie biernych zawodowo (kilkaset tysięcy osób) ma szansę wejścia na rynek pracy i tym samym dokonania znaczącej zmiany swojej sytuacji życiowej, zasilając przy okazji kurczące się zasoby siły roboczej. Aby tego dokonać należy zmienić podejście i politykę społeczną wobec tej grupy.
Nowe podejście do rehabilitacji osób niepełnosprawnych
Punktem wyjścia takich działań winno być zredefiniowanie pojęcia rehabilitacji zawodowej i społecznej. Proponuję w tym zakresie skorzystać z doświadczeń tych środowisk amerykańskiej szkoły rehabilitacji, które za istotę i cel rehabilitacji zawodowej i społecznej uznały zmianę zachowania osoby niepełnosprawnej. Celem tak rozumianej rehabilitacji jest przygotowanie jej do samodzielnego życia w wybranym przez siebie środowisku. Ta dosyć radykalna zmiana koncepcji rehabilitacji ma w przypadku bierności zawodowej i społecznej swoje istotne uzasadnienie. Jeżeli dominującą cechą w zachowaniu wielu osób niepełnosprawnych jest bierność zawodowa to celem rehabilitacji będzie zmiana tego zachowania na aktywność zmierzającą do przygotowania się do poszukiwania, podjęcia i utrzymania pracy.
NA PODSTAWIE
CAŁY ARTYKUŁ NA STRONIE:
ZAPRASZAMY DO LEKTURY