Stu­dent z nie­peł­no­spraw­no­ścią na uczel­ni wyższej

Uczel­nie wyż­sze zachę­ca­ją stu­den­tów z nie­peł­no­spraw­no­ścią do korzy­sta­nia z ich ofer­ty kształ­ce­nia, przy­sto­so­wu­jąc i uła­twia­jąc dostęp do edu­ka­cji dla osób z róż­ny­mi ogra­ni­cze­nia­mi i dys­funk­cja­mi. Wyrów­nu­jąc szan­se w sto­sun­ku do innych stu­den­tów uczel­nie sto­su­ją przy­wi­le­je i ulgi dla osób z nie­peł­no­spraw­no­ścią, ale tak­że kła­dą nacisk na ich pra­wa i obo­wiąz­ki wyni­ka­ją­ce ze sta­tu­su stu­den­ta.
Uczel­nia wyż­sza kształ­cą­ca inte­gra­cyj­nie musi zmie­rzyć się z poniż­szy­mi naj­waż­niej­szy­mi obsza­ra­mi problemowymi:

• Barie­ry wyni­ka­ją­ce z edu­ka­cji na niż­szych pozio­mach nauczania:

Spo­ro osób nie­peł­no­spraw­nych nie jest w sta­nie spro­stać wyma­ga­niom sta­wia­nym przed nimi pod­czas egza­mi­nów wstęp­nych na wyż­sze uczel­nie. Spo­wo­do­wa­ne jest to niż­szym pozio­mem naucza­nia w szko­łach spe­cjal­nych, do któ­rych czę­sto­kroć uczęsz­cza­li kan­dy­da­ci na stu­dia wyż­sze. W dal­szym cią­gu nie­wie­le osób kształ­ci się w tzw. sys­te­mie maso­wym. Naucza­nie w szko­łach spe­cjal­nych izo­lu­je oso­by nie­peł­no­spraw­ne od spo­łe­czeń­stwa, a tak­że stwa­rza sztucz­ny podział na nie­peł­no­spraw­nych i „resz­tę świa­ta”. Powo­du­je to powsta­wa­nie spe­cjal­nych, wyrwa­nych z kon­tek­stu rze­czy­wi­sto­ści warun­ków, w któ­rych uczą­cy i wycho­wu­ją­cy się ludzie nie mają szans na naby­cie zwy­kłych zacho­wań społecznych.

• Two­rze­nie warun­ków i bazy dla wspól­ne­go kształ­ce­nia osób peł­no­spraw­nych i niepełnosprawnych:

Likwi­da­cja barier archi­tek­to­nicz­nych oraz przy­go­to­wa­nie bazy zaso­bów infor­ma­cyj­nych i zajęć dydak­tycz­nych poprzez np. wypo­sa­że­nie biblio­tek i czy­tel­ni, pra­cow­ni infor­ma­tycz­nych, przy­sto­so­wa­nie sal wykła­do­wych do potrzeb osób nie­peł­no­spraw­nych rucho­wo, nie­sły­szą­cych i sła­bo sły­szą­cych, rów­nież dosto­so­wa­nie pro­ce­dur admi­ni­stra­cyj­nych uczel­ni, wpar­cie socjal­no – byto­we stu­den­tów, wspar­cie mate­rial­ne poprzez sys­tem sty­pen­dial­ny. Waż­nym ele­men­tem jest rów­nież orga­ni­za­cja egza­mi­nów w for­mie przy­sto­so­wa­nej do potrzeb stu­den­tów z nie­peł­no­spraw­no­ścią, uwzględ­nia­jąc ich ograniczenia.

• Wymiar psychiczny 

Wymiar psy­chicz­ny wią­że się z two­rze­niem warun­ków, w któ­rych oso­ba nie­peł­no­spraw­na będzie mia­ła szan­sę stać się auten­tycz­nym part­ne­rem – kole­gą, przy­ja­cie­lem, współ­pra­cow­ni­kiem. Stan ten wyma­ga prze­mian w men­tal­no­ści ogó­łu, wią­że się z cza­sem na stop­nio­we przy­bli­ża­nie się do tego celu. Jest to zada­nie ukie­run­ko­wa­ne na całą spo­łecz­ność aka­de­mic­ką – zarów­no pozo­sta­łych stu­den­tów, jak i kadrę aka­de­mic­ką, admi­ni­stra­cję, a tak­że same oso­by niepełnosprawne.