Katarzyna Bednarska-Kowalowska psycholog, psychoterapeuta.
Żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa), podobnie jak anoreksja jest złożonym zjawiskiem chorobowym w którym splatają się elementy fizjologiczne, oraz psychologiczne. Przejawia się napadowym nadmiernym przyjmowaniem pokarmów z następującym po nim poczuciem winy i podejmowaniem czynności zmierzających do usunięcia nadmiaru kalorii. Masa ciała zwykle nie jest zmniejszona i oscyluje w górnej granicy normy. Bulimia rozpoczyna się zwykle około dwudziestego roku życia, ale występuje również u osób dużo starszych. Chorują przede wszystkim kobiety. Ze względu na swoją specyfikę, zaburzenie może być bardzo długo ukrywane przed otoczeniem, nie wiąże się bowiem z ewidentną zmianą wyglądu fizycznego czy trybu życia. Pacjent z reguły zdaje sobie jednak sprawę z powagi sytuacji i poszukuje fachowej pomocy.
Bulimia występuje częściej niż anoreksja. Pełne kryteria diagnostyczne występują u 2–4% populacji. Kryteria diagnostyczne według ICD-10 zostały przedstawione w tabeli.
Tabela:
Kryteria ICD ‑10 żarłoczności psychicznej (bulimia nervosa) | |
A | Występują nawracające epizody przejadania się (co najmniej 2 razy tygodniowo w ciągu 3 mies.), w czasie których w krótkim czasie spożywane są duże ilości pokarmu. |
B | Utrzymuje się uporczywa koncentracja na jedzeniu i silne pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia (głód). |
C | Pacjent usiłuje przeciwdziałać efektom tycia za pomocą jednej lub więcej z następujących metod: (1) prowokowanie wymiotów, (2) prowokowanie wydalania stolca, (3) kolejne okresy głodowania, (4) stosowanie: leków obniżających łaknienie, preparatów tarczycy, leków moczopędnych; w przypadku bulimii u chorych na cukrzycę mogą oni bagatelizować leczenie insuliną. |
D | Samoocenianie siebie jako osoby otyłej oraz zaburzający strach przed przytyciem (zwykle prowadzące do niedoboru masy ciała). |